myślenie to najbardziej niedoceniana profesja. nie cierpimy z powodu nadmiernego myślenia, ale z powodu patologicznej produktywności. wszyscy są zajęci jak nigdy dotąd, ale nic nie osiągają. gdzie są odkrycia? wynalazki, przełomowi geniusze, którzy negują całą akademię? którzy redefiniują samo pojęcie rewolucji? świat robi wszystko, co w jego mocy, abyś przestał myśleć. najpierw rzuca ci drobnymi ambicjami, potem bezmyślną medytacją lub dobrym, starym maksymalizowaniem rodziny. nie ma już geniuszy, ponieważ nie ma już myślenia, nie ma przestrzeni do zabawy, robienia psot i doświadczania szczęśliwych małych wypadków, które odkrywają naturę rzeczywistości. nie ma już prawdziwego myślenia, takiego na granicy istniejących symboli, mediów wyrazu, takiego, które jest tak dalekie od zmęczonych starych klisz, że wymaga intelektualnego odpowiednika czystego pokoju, aby pomieścić w umyśle najbardziej delikatne i niepojęte myśli, zniszczone przez najlżejszy dotyk tępej, niedokładnej, szarej, niskorozdzielczej konsensualnej rzeczywistości. typ myślenia, który jest tak ekstremalnie wysiłkowy, że wymaga całej twojej uwagi, gdzie wszystkie dane sensoryczne znikają, a ty znajdujesz się w krainach abstrakcyjnej kontemplacji, łącząc punkty, których nie możesz zobaczyć, formułując figury, których nie możesz nazwać, typ myślenia, którego nigdy nie robiłeś dłużej niż przez kilka minut na raz, tylko utrzymywany błysk rozpoznania bez żadnej przerwy. jakby mieć sny, w których coś odkrywasz, ale nie możesz tego zapamiętać, gdy się budzisz, ponieważ twoja świadomość jest zniewolona przez powolność kontekstu znowu. nikt już nie myśli. ich umysły są zawsze aktywne, zainfekowane samoreplikującym się bałaganem, ale nikt już nie myśli. są rzeczy, które możesz znaleźć w swoim myśleniu, które są tak daleko, tak dziwne, a jednak tak pozornie transcendentalnie sensowne, że są obce. myślenie to najbardziej niedoceniana profesja. myślenie to szukanie nieskończonych igieł w nieskończonym generatorze siana, jakim jest umysł. większość myślenia to po prostu czekanie. czekanie i obserwowanie, aż zostaniesz porwany przez coś tak dziwnego i innego, tak bezcennego, że nie możesz oderwać wzroku. wtedy to trawisz, osiągasz jego granice, nudzi cię to i przechodzisz dalej. myślenie to zapominanie. tempo, w jakim generowane są nowe myśli, jest tempem, w jakim stare myśli są zapominane. tempo, w jakim nowa kultura, wiedza, estetyka są generowane, jest tempem, w jakim stare są zapominane. są miejsca na świecie, instytucje wyższego nauczania, z długą historią, które mają być miejscami do myślenia. niestety, jest tam rzeczywiście historia, zbyt dużo historii. tempo, w jakim przyszłość jest tworzona, jest tempem, w jakim historia jest zapominana. kultura, tradycja, historia, to wszystko zostało kiedyś stworzone, można to stworzyć ponownie. wszystko jest martwe. martwe, mówię! czczenie zmarłych nie różni się od czczenia śmierci. tutaj tworzymy życie, tworzymy nowe rzeczy, lepsze rzeczy, nie z powodu wrogości, ale z ciekawości. to jest akt myślenia — przebywanie na krawędzi znanego, poznawalnego i nieumyślnie odkrywanie siebie, dając początek kreacjom, przełomowym, niepojęcie wielkim kreacjom, których nie mogłeś znaleźć, gdybyś próbował. jeśli wiesz, co znajdziesz, jeśli wiesz, co próbujesz zrobić, jeśli wiesz, o czym myślisz, to nie jest myślenie. to nie jest myślenie! myślenie zaczyna się tam, gdzie kończy się wiedza. tam, gdzie nie wiem wypełnia pokój. tam, gdzie użyteczność, produktywność, użyteczność, wartość, zostają przy drzwiach. wtedy, tylko wtedy, można natknąć się na bezcenne. wtedy, tylko wtedy, można być odwiedzanym przez nieznane nieznane.