Rijd van Dogpatch naar Soma en zie: 1. Een vrouw die tegen het verkeer in loopt in gedeeltelijke fenty-vouw, een hond vasthoudend en eruitziend als een overlevende in een apocalyptische film, waarschijnlijk terug op weg naar haar tent of kraakpand. 2. Een man die bewusteloos is, blote voeten die de straat in steken, waardoor Waymos moeten afwijken om te vermijden. Hij komt plotseling bij bewustzijn en maakt oogcontact met je, en je kijkt snel weg uit zowel schaamte als angst om een uitbarsting te veroorzaken. Een van de onderbelichte kosten van het leven in SF is hoe het gewoon voorbijrijden aan dit alles, verdoofd door constante blootstelling, je het gevoel geeft medeplichtig te zijn aan deze schandelijke toestand. Deze tragische realiteit, het resultaat van menselijke zwakte, catastrofale beleidsbeslissingen en de ontbinding van het gezin en het sociale weefsel, knaagt aan je menselijkheid hoe langer je erin zit. Je kunt er eigenlijk niets aan doen, maar je gaat er zeker automatisch mee akkoord, een morele bind met geen oplossing. De mentale coping is dissociëren van alles wat lijkt op een sociaal pact, je atomiserend tot een onverschillige waarnemer zonder zorg of verantwoordelijkheid voor iemand anders (laat staan natuurlijk de aangrijpende levens van de betrokken mensen). Proberen het aan je kinderen uit te leggen is zowel een ongemakkelijke als vruchteloze aangelegenheid: het beste wat je kunt overbrengen is dat dit niet normaal is, dat de samenleving op een diepgaande manier gebroken is... maar zij worden ook verdoofd zoals jij deed (wat je dubbel knaagt). Wat een sociale ramp is dit allemaal. Maar hey... de Waymos zijn cool.