toen ik 17 jaar geleden naar Amerika verhuisde, ervoer ik voor het eerst de kracht van "bullshit" mensen kunnen gewoon dingen beweren / grote woorden zeggen, en op de een of andere manier komen ze ermee weg, zo niet worden ze zelfs machtiger. dit was duidelijk in de klas, tijdens groepsinterviews (herinner je je die superday??), en zelfs aan de eettafel ik herinner me dat ik deze les deelde met alle internationale kinderen en we allemaal uren besteedden aan het imiteren van hoe we "groter dan wie we zijn" konden klinken het is allemaal heel dom en nutteloos als ik er nu op terugkijk. maar ik vraag me af hoeveel 17-jarige kinderen nu dezelfde worstelingen ervaren. ik hoop ze een knuffel te geven en ze te vertellen: doen > praten vrede <3