Er is een populatie van getalenteerde creatievelingen die ongehoord blijven omdat ze dingen begrijpen voorbij de drempel van zelfvertrouwen (waarbij je, naarmate je meer weet, je je realiseert dat je nog veel meer niet weet). Dus de enige mensen die over een onderwerp praten en schrijven zijn de luidruchtige, zelfverzekerde, commercieel gedreven individuen die slechts de helft (of minder) van de zaak begrijpen. Het is niet zo dat de creatieve geest die als een bliksemschicht in een fles is, geen geld wil verdienen of te bohemien, edgy of dom is om een manier te vinden om dat te doen, het is dat ze weten dat hetgene waar hun talent op gericht is, in zijn geheel, zo groot en mooi is dat het proberen om een deel ervan in menselijke taal te verwoorden onmogelijk lijkt, en het verlagen of op welke manier dan ook democratiseren voelt als een godslastering. Het is niet dat ze geloven dat het kapitalisme slecht is of wat dan ook, maar omdat elke poging om wat ze begrijpen in een verkoopbare, publieke, waarneembare vorm te gieten hun ziel pijn doet, wetende dat het niet eens in de buurt zal komen van de waarheid.