Dr. Julie Gard Schnuelle was niet alleen een professor, ze was een steunpilaar van haar gemeenschap. Een dierenarts, een lerares, iemand die haar leven gaf aan de zorg voor dieren en het vormen van studenten aan Auburn. Op zaterdag deed ze iets gewoons—haar hond uitlaten in het park. Ze kwam nooit meer thuis. De politie vond later haar lichaam in het bos. Ze was aangevallen en achtergelaten om te sterven. Een Ford F-150 werd gestolen in de nasleep. De politie van Auburn vond het voertuig, arresteerde Harold Dabney III en beschuldigde hem van twee tellen van moord met voorbedachten rade. Een vriendelijke, genereuze vrouw—vermoord in een brute, zinloze aanval. Dit is geen vage "systeem"-fout. De schuld ligt volledig bij Harold Dabney III. Hij is geen man die de controle verloor. Hij is een dier dat geweld koos. Een roofdier dat een 59-jarige vrouw die haar hond uitliet stalkte, haar het bos in trok en haar vermoordde. Hij is geen slachtoffer van omstandigheden of een product van de samenleving. Hij is een razende beest dat vriendelijkheid zag en het uitdoofde, een wild wezen dat nooit onder de fatsoenlijke mensen had moeten rondlopen. En waar is de media in dit alles? Als het gaat om verhalen zoals dat van Julie, verdwijnt de nationale pers. Een gerespecteerde professor, een dierenarts, een vrouw geliefd bij haar studenten en buren, vermoord terwijl ze haar hond uitliet. Dat zou voorpagina-woede moeten zijn. Als het in het gewenste narratief paste, zouden we wall-to-wall verslaggeving zien, denkstukken, eindeloze panels op CNN. In plaats daarvan wordt haar dood afgewaardeerd tot een lokaal misdaadbericht. Geen nationale discussie, geen kaarslichtspecials, geen drukcampagne. Gewoon een paar vermeldingen op 𝕏 en de lokale verslaggevers die het nieuws brengen dat de grote media niet willen aanraken. De uitwissing is opzettelijk. De media beslist welke levens het waard zijn om versterkt te worden en welke worden begraven. Als ze er maar uitzag als het dier dat haar vermoordde.