Vanavond tijdens de mis zongen we How Great Thou Art, een 19e-eeuws christelijk hymne dat katholieken eigenlijk nooit zingen, behalve tijdens begrafenissen. Ik had het niet verwacht. De teksten brengen me altijd aan het huilen. Omdat het een prachtig, groots en vreugdevol hymne is, dat alleen echt gezongen wordt wanneer we afscheid nemen van iemand die van de ene wereld naar de andere gaat: En als ik denk dat God, Zijn Zoon niet sparend, Hem stuurde om te sterven, kan ik het nauwelijks bevatten Dat Hij op het kruis, mijn last graag dragend Bloedde en stierf om mijn zonden weg te nemen Dan zingt mijn ziel, mijn Redder God tot U Hoe groot zijt Gij, hoe groot zijt Gij Dan zingt mijn ziel, mijn Redder God tot U Hoe groot zijt Gij, hoe groot zijt Gij Wanneer Christus zal komen, met een schreeuw van acclamatie En me naar huis zal nemen, wat een vreugde zal mijn hart vervullen! Dan zal ik buigen, in nederige aanbidding En dan proclameren: Mijn God, hoe groot zijt Gij!