Ik wil niet te veel stilstaan bij vreselijke gebeurtenissen, maar de moord op Charlie Kirk heeft me op een zeer onverwachte manier geraakt. Zoveel, dat ik er nog steeds mee bezig ben. Het is geen geheim dat mensen in staat zijn tot kwaad. We zien het voortdurend online. We zijn er ongevoelig voor geworden. Dit voelt heel anders, en het is niet eens de vreselijke moord zelf. Door de geschiedenis heen zijn niet-gewelddadige mensen voor minder geëxecuteerd. Vreselijk, maar niet onverwacht. Wat nieuw is, is het zien van vrienden, of misschien zelfs familie, die het kwaad omarmen. Of het nu met triomf, lachen, onverschilligheid, enz. is. We kennen waarschijnlijk allemaal iemand die op een zeer schokkende manier op deze moord heeft gereageerd. Dat raakt me de afgelopen dagen hard. Politiek is hier irrelevant. Je zou je comfortabel moeten voelen om naast vreedzame mensen te bestaan die anders denken. Wat ik niet wil, is omringd te zijn door mensen die plezier of voldoening vinden in daden van puur kwaad. Ik vraag me af waarom ik deze mensen heb toegelaten in mijn leven, of hoe ik eerder geen signalen heb opgemerkt. Wat had ik beter kunnen doen om dit mogelijk te voorkomen? We zijn hier niet aan gewend. Ik denk dat we nog steeds aan het verwerken zijn wat dit betekent voor de toekomst. Wie we toelaten in ons leven, en rondom onze kinderen. Als de overweldigende meerderheid van de mensen op deze tragedie had gereageerd met afschuw en empathie, zouden we hier niet zijn. Helaas is het kwaad binnen sommige mensen erger dan we ons realiseren. En dat is beangstigend.