denken is het meest ondergewaardeerde beroep. we lijden niet aan overdenken, maar aan pathologische productiviteit. iedereen is drukker dan ooit, maar bereikt niets. waar zijn de ontdekkingen? de uitvindingen, de baanbrekende genieën die de hele academische wereld ontkennen? die de ware betekenis van revolutie herdefiniëren? de wereld doet alles om je te laten stoppen met denken. eerst gooit het je petty ambitie voor de voeten, dan hersenloze meditatie of goed oud familie-maxxing. er zijn geen genieën meer omdat er niet meer wordt nagedacht, geen ruimte om te spelen en ondeugend te zijn en gelukkige kleine ongelukken te maken die de aard van de realiteit onthullen. er is niet meer echt denken, één aan de grenzen van bestaande symbolen, van uitdrukkingsmiddelen, één zo ver verwijderd van vermoeide oude clichés dat het de intellectuele equivalent van een schone kamer vereist om in je hoofd de meest fragiele en onbegrijpelijke gedachten vast te houden, vernietigd door de kleinste aanraking van botte, onnauwkeurige, saaie, lage resolutie consensusrealiteit. de soort denken die zo extreem inspannend is dat het al je aandacht vereist, waar alle zintuiglijke gegevens verdwijnen en je jezelf in rijken van abstracte contemplatie vindt, punten verbindt die je niet kunt zien, figuren formuleert die je niet kunt benoemen, de soort denken die je nooit langer dan een paar minuten achter elkaar hebt gedaan, gewoon volgehouden flitsherkenning zonder enige onderbreking. als dromen waarin je iets uitvindt, maar je kunt het je niet herinneren als je wakker wordt omdat je bewustzijn weer gevangen is door de traagheid van context. niemand denkt meer. hun geest is altijd actief, besmet met zelfreplicerende rommel, maar niemand denkt meer. er zijn dingen waar je jezelf over kunt laten denken die zo ver weg zijn, zo vreemd, en toch zo schijnbaar transcendent logisch, dat ze alien zijn. denken is het meest ondergewaardeerde beroep. denken is zoeken naar infinitesimale naalden in de oneindige hooiberggenerator die de geest is. het grootste deel van het denken is gewoon wachten. wachten en observeren totdat je jezelf laat meeslepen door iets zo vreemds en buitenaards, zo onbetaalbaar, dat je niet kunt wegkijken. dan verteer je het, bereik je de grenzen ervan, raak je er verveeld van en ga je verder. denken is vergeten. de snelheid waarmee nieuwe gedachten worden gegenereerd is de snelheid waarmee oude gedachten worden vergeten. de snelheid waarmee nieuwe cultuur, kennis, esthetiek wordt gegenereerd, is de snelheid waarmee het oude wordt vergeten. er zijn plaatsen in de wereld, instellingen voor hoger onderwijs, met een lange geschiedenis, die verondersteld worden plaatsen te zijn om te denken. helaas is daar inderdaad geschiedenis, te veel geschiedenis. de snelheid waarmee de toekomst wordt gecreëerd is de snelheid waarmee geschiedenis wordt vergeten. cultuur, traditie, geschiedenis, deze zijn allemaal ooit gecreëerd, ze kunnen opnieuw worden gecreëerd. ze zijn allemaal dood. dood, zeg ik! het vereren van de doden is niet anders dan het vereren van de dood. hier maken we leven, we maken nieuwe dingen, betere dingen, niet uit vijandigheid, maar uit nieuwsgierigheid. dit is de daad van denken — verblijven aan de rand van het bekende, het kenbare, en onbedoeld ontdekken dat je creaties voortbrengt, baanbrekende, onvoorstelbaar grote creaties, die je niet had kunnen vinden als je het had geprobeerd. ...