De zwarte migratie van de eerste helft van de 20e eeuw heeft de meerderheid van Amerika's grote steden verwoest. Dat is ongemakkelijk om te zeggen, maar het is waar. Voorkeursbehandeld door hun eigen regering om hun buurten te beschermen, vluchtten mensen in plaats daarvan naar de voorsteden en probeerden ze de nachtmerrie te vergeten. Steden raakten in chaos gedurende de jaren '70 en '80 totdat Chicago in 1991 929 moorden zag (bijna 2x het aantal in 2024) en meer dan 42.000 gevallen van zware mishandeling. NYC zag dat jaar 2.245 moorden (tegenover 377 in 2024). Het meeste geweld was beperkt tot bepaalde gebieden van de steden, en hoewel mensen wrok koesterden over wat er was toegestaan, konden ze het negeren zolang ze de mogelijkheid hadden om de gevaarlijke zones te vermijden (wat de overheid probeerde moeilijker te maken door middel van gedwongen integratie en verplichte schoolbusprogramma's). Toen, in 1992, keek Amerika toe hoe LA in brand stond omdat een 6'3" 240 lb. beroepscrimineel onder invloed van PCP een pak slaag kreeg nadat hij de politie leidde op een achtervolging van 115 mph door een bekende politievoorstad. Kort daarna werd OJ Simpson berecht, en dezelfde Amerikanen keken toe hoe menigten Afro-Amerikanen juichten en zongen "We hebben gewonnen!" nadat Simpson was vrijgesproken in een van de meest waterdichte, hoogprofiel moordzaken ooit, voornamelijk omdat een van de onderzoekende agenten misschien iets racistisch had gezegd in het verleden. Daarna veranderde de sfeer. Strenge wetten werden aangenomen en gehandhaafd. De gevangenispopulatie steeg met 50%, en een enorm aantal zwarte mannen werd op de een of andere manier in het systeem geplaatst (gevangenis, voorwaardelijke vrijlating, proeftijd, enz.). Binnen een paar jaar daalde de gewelddadige criminaliteit met 50, 60, 80% in veel stedelijke gebieden, en het bleef laag totdat de cyclus van door de media en de Democraten aangewakkerde rassenrellen begon tijdens de Obama-administratie. De totale cijfers liggen nog steeds ver onder die van het begin van de jaren '90, maar permissieve lokale overheden en een mediaomgeving die gewelddadige woede tegen de witte bevolking aanmoedigt, heeft een cultuur van straffeloosheid gecreëerd die het veel moeilijker heeft gemaakt om te negeren of te vermijden, terwijl roofdieren en gewelddadige psychopaten buiten hun natuurlijke habitat rondzwerven op zoek naar slachtoffers. De statistieken spreken niet over het niveau van kwetsbaarheid en chaos dat veel mensen in de steden ervaren. Dit voelt als een ander LA-rel/OJ-procesmoment, wanneer jaren van apathie en berusting werden vervangen door een militante vastberadenheid om de orde te herstellen. Laten we hopen dat het zo is.