Handelen heeft een eigenaardige manier om zelfs de meest zelfverzekerde mensen te vernederen, en trekt hen door een voorspelbare boog die allesbehalve voorspelbaar aanvoelt wanneer je het meemaakt. Je begint met naïeve eenvoud, overtuigd dat een paar basisregels en misschien wat indicatoren consistente winst zullen ontgrendelen. Maar markten hebben een brute manier om de hiaten in oversimplistische strategieën bloot te leggen, en zodra je grondig gerekt bent, ga je onvermijdelijk een optimalisatiefase in, gedreven door de dringende behoefte om te "fixen" wat fout ging. Het probleem is dat de meeste handelaren in deze fase duiken zonder te beseffen dat risico nooit echt verdwijnt; het verschuift gewoon als water, dat in verschillende hoeken van je systeem stroomt, afhankelijk van welke hendel je besluit aan te passen. Deze optimalisatiefase wordt een gevaarlijke valstrik omdat handelaren complexiteit verwarren met nuttigheid, ervan uitgaande dat meer geavanceerde systemen automatisch leiden tot betere prestaties. Je begint extra gegevens toe te voegen en steeds ingewikkeldere regels op te bouwen, terwijl je je gelukkig niet bewust bent dat elke "verbetering" simpelweg risico herverdeelt in plaats van het te elimineren. De ironie is dat deze reis door complexiteit, hoewel vaak pijnlijk en kostbaar, eigenlijk noodzakelijk is voor het ontwikkelen van echte expertise; maar alleen als je uiteindelijk erkent dat optimalisatie vaak gewoon betekent dat dingen complexer worden zonder ze effectiever te maken. Wanneer je eindelijk terugkeert naar eenvoud, wordt het geïnformeerde eenvoud: je begrijpt niet alleen wat werkt, maar ook waarom bepaalde complexiteiten belangrijk zijn en andere niet, en het belangrijkste is dat je hebt geleerd dat elke aanpassing gepaard gaat met afwegingen die niet geoptimaliseerd kunnen worden.​​​​​​​​​​​​​​​​ De volledige cirkel is de natuurlijke evolutie van meesterschap, waar schijnbare eenvoud de hardverdiende wijsheid verbergt over wat echt belangrijk is en wat slechts ruis is.