Een punt dat ik zowel van Carl als van Gwern heb gehoord, is dat de evolutie bij primaten eindelijk zowel een schaalbare hersenarchitectuur als een niche heeft gevonden die marginale verhogingen in intelligentie beloont. Sommige vogels zijn echt slim voor de grootte van hun hersenen. Maar ze bevinden zich in een niche die grotere, zwaardere hersenen bestraft - ze vallen uit de lucht. Het verschil in het aantal neuronen tussen de hersenen van primatensoorten is proportioneel aan hun hersenmassa, wat suggereert dat er een schaalbare hersenarchitectuur is. In tegenstelling tot primaten, schalen het aantal neuronen bij knaagdieren en insectivoren sublineair met de massa. Een andere feedbacklus zoals het kookvoorbeeld: tegenstrijdige duimen stellen ons in staat om gereedschap te maken, wat de waarde vergroot van het hebben van grotere hersenen om dat gereedschap te ontwerpen. Wat meer behendige handen stimuleert...