Dr. Julie Gard Schnuelle nie była tylko profesorem, była filarem swojej społeczności. Weterynarz, nauczycielka, osoba, która poświęciła swoje życie opiece nad zwierzętami i kształtowaniu studentów w Auburn. W sobotę robiła coś zwyczajnego — spacerowała ze swoim psem w parku. Nigdy nie wróciła do domu. Policja później znalazła jej ciało w lesie. Została zaatakowana i pozostawiona na śmierć. Ford F-150 został skradziony w wyniku tego zdarzenia. Policja w Auburn namierzyła go, aresztowała Harolda Dabneya III i postawiła mu zarzuty dwóch przypadków morderstwa pierwszego stopnia. Miła, hojna kobieta — zgładzona w brutalnym, bezsensownym ataku. To nie jest jakaś niejasna porażka „systemu”. Wina leży wyłącznie na Haroldzie Dabneyu III. To nie jest człowiek, który stracił kontrolę. To zwierzę, które wybrało przemoc. Drapieżnik, który śledził 59-letnią kobietę spacerującą ze swoim psem, wciągnął ją do lasu i zmasakrował. To nie jest ofiara okoliczności ani produkt społeczeństwa. To wściekłe bestia, która dostrzegła dobroć i ją zgasiła, dzikie stworzenie, które nigdy nie powinno być na wolności wśród przyzwoitych ludzi. A gdzie w tym wszystkim jest media? Kiedy chodzi o historie takie jak historia Julie, krajowa prasa znika. Szanowany profesor, weterynarz, kobieta kochana przez swoich studentów i sąsiadów, zamordowana podczas spaceru ze swoim psem. To powinno być na pierwszej stronie jako oburzenie. Gdyby pasowało do preferowanej narracji, widzielibyśmy relacje na każdej stronie, artykuły opiniotwórcze, nieskończone panele w CNN. Zamiast tego jej śmierć została zredukowana do lokalnego przestępstwa. Brak ogólnokrajowej debaty, brak specjalnych programów przy świecach, brak kampanii nacisku. Tylko kilka wzmiank na 𝕏 i lokalni dziennikarze, którzy relacjonują to, czego wielkie media nie chcą dotknąć. Zatarcie jest celowe. Media decydują, które życia warto nagłaśniać, a które zostaną pogrzebane. Gdyby tylko wyglądała jak zwierzę, które ją zabiło.