De robotische AI-kunst van Pindar Van Arman is een opgerolde massa van geschiedenis, innovatie en golvende netwerkeffecten. Met recente stappen van Raoul Pal, Bharat Krymo, 6529, delronde en vele anderen, wordt er een vonk aangestoken. Dus misschien is dit een goed moment om eens beter te kijken naar wat er achter zijn praktijk en zijn aanwezigheid schuilgaat. Het onderstaande essay is een prachtige introductie. Het beschrijft de beginjaren van zijn werk met schilderende robotsystemen in 2005, beschrijft het keerpunt waar hij nieuwe wegen insloeg in opkomende processen als reactie op zijn dialogen met Harold Cohen, en plaatst het historische moment van zijn werk in relatie tot epocale veranderingen in manieren van zien. Hier zijn een paar citaten, maar ik raad aan om het hele stuk te lezen en de konijnenholen in de referenties te volgen. "Van Arman benadert creativiteit als iets dat geen enkelvoudig proces is, maar meerdere 'agenten' die samenwerken om opkomende manieren van zien te ontdekken." 👆 welke manieren van zien komen er voort uit het perspectief van een machine? "Van Arman gebruikt algoritmen en robots om schilderijen op canvas te creëren. Maar dat is niet zijn kunst. Zijn kunst is het systeem dat de algoritmen en robots coördineert. Een systeem dat de reflectieve processen van een kunstenaar die met een canvas omgaat, als belichaming van creativiteit zelf, replicateert." 👆 een interessant punt, omdat ik ook denk aan wat hij doet als in wezen systemenkunst, en het is zijn reflectieve AI-systeem dat hij volledig on-chain heeft gezet met Reflection. "Zijn werk probeert het publiek binnen de plaats van deze transformatie te brengen, om synthetische creatieve processen om te vormen tot een actieve artistieke ervaring." 👆 een van de kwaliteiten die ik het meest waardeer aan zijn kunst, hoe het deze abstracte verkenningen omzet in een viscerale visuele ervaring. Hoe dan ook, het is de moeite waard om te lezen. Het volledige artikel staat hieronder.