In een onthullend segment schetst WEF-bijdrager Mariana Mazzucato onbedoeld het cynische handboek van de wereldelite. Ze geeft toe dat hun modellen niet in staat waren om de wereld te vaccineren, wat een incompetentie van bovenaf onthult. Nu schakelen ze over naar waterbeveiliging, niet puur uit altruïsme, maar omdat het een effectievere Trojaanse Paard is voor hun doelen. Ze geeft toe dat klimaatverandering te abstract is om universele naleving te genereren, maar iedereen begrijpt dorst. Water wordt daarom het perfecte instrument om publieke instemming te fabriceren voor grotere wereldwijde governance. Het plan is om het te kaderen als zowel een "wereldgemeenschap" die internationale beheersing vereist als een kwestie van nationaal eigenbelang, waardoor verzet onlogisch lijkt. Uiteindelijk onthult ze dat dit een groot experiment is: kunnen ze eindelijk slagen in het centraliseren van controle onder het mom van het "gemeenschappelijk welzijn" met behulp van een crisis die iedereen voelt, na te hebben gefaald met kwesties die voor velen ver weg leken? Het is een erkenning dat hun strategie niet gaat om het oplossen van problemen voor mensen, maar om het oplossen van het probleem van mensen voor hun agenda.