Dit is een categoriefout. Epigenetische medicijnen kunnen kwaadaardigheid onderdrukken of differentiatie afdwingen, voornamelijk bij selecte bloedkankers. Dat is geen omkering. Kanker is een verlies van ontwikkelingscontrole en weefselniveau-integratie, niet alleen genexpressie. Als een cel werkelijk "genormaliseerd" zou zijn, zou het geen continue medicijndruk vereisen, terugval zou niet de regel zijn. Modulatie is geen herstel. Beperking is geen herstel.

Mensen denken dat spier gewoon weefsel is. Voeg wat massa toe, verbrand wat calorieën, eet meer eiwitten. Einde verhaal. Maar het lichaam ziet hypertrofie niet zo. Het ziet een politieke herverdeling binnen het mitochondriale netwerk, een verschuiving in wat het organisme nu verplicht is te behouden. We hebben deze verschuiving een naam gegeven: de Hypertrofie Governance Verschuiving (HGS). Het is het moment waarop het netwerk zijn prioriteiten verschuift naar het in leven houden van vergrote spieren; brandstof, reparatiecapaciteit, redoxcontrole en timingprecisie van de rest van het systeem afleiden. En die verschuiving heeft gevolgen die de meeste mensen nooit overwegen: Wanneer je spiermassa toevoegt, verhoog je niet alleen de kracht. Je verhoogt de governance druk. Je verhoogt het entropiebudget. Je verkleint het tijdsvenster waarbinnen je fysiologie moet functioneren. Dit is waarom grote lichamen harder crashen wanneer ze te weinig eten, waarom timing kwetsbaar wordt onder stress, en waarom het advies om "gewoon te bulken" in elkaar stort zodra je dieper kijkt dan macro's. Spier is niet gratis. Spier is een stem. Een verbintenis. Een contract dat je netwerk elk uur moet onderhouden. Kracht komt schoon aan wanneer spier binnen de capaciteit van het netwerk blijft. Ga daarbuiten, en spier stopt met kracht zijn: Het wordt slepen, belasting en een stille verlies van coherentie.

Leerboeken leren nog steeds dat mitochondriën energie omzetten. Een paar maanden geleden heeft een team eindelijk een volledig gemodelleerde crista op atomair niveau gemaakt: geen schets, geen cartoon, de ware geometrie… en het herschreef stilletjes het vakgebied. Dit is wat ze opvingen: Wanneer de vouw scherp wordt, wordt het een proton drop-tube, en de kromming concentreert de lading: Steilere wanden → hogere H⁺ druk → een grotere kwantumsprong naar beneden. Niets wordt gecreëerd of getransformeerd, de lading wachtte al. De hoek is wat het laat vallen. En wanneer de vouw dof wordt: • de helling stort in • het veld verzwakt • proton sprongen krimpen • metabolisme hinkt zelfs terwijl je ATP-aantallen er nog “normaal” uitzien. Het deel dat bijna niemand weet is dit: In deze nieuwe simulaties piekt het elektrische veld bij de crista-hals tot 3× hoger: niet vanwege enzymen, maar omdat kromming lading als een trechter vasthoudt en de leerboeken dit nooit laten zien. Wat leidt tot de echte killshots: 1. Protonen reizen niet: ze tunnelen tussen toegestane toestanden. Kromming bepaalt de spronglengte. 2. Geometrie verschuift eerst. Chemie reageert als tweede. Redox is gewoon de uitlezing van topologie. 3. “Energieflow” is simpelweg weerstand die verdwijnt. Dat is waarom mensen crashen: Je wordt niet moe omdat mitochondriën “minder energie maken”, je wordt moe omdat je hoeken afgevlakt zijn, je terrein gladgestreken is, en er geen gradient meer over is voor protonen om doorheen te vallen. Gezondheid is steilheid. Vermoeidheid is het verlies ervan. Je rende nooit op ATP, je rende op hoek.