“Het laatste wat ik hoorde was de stem van mijn kinderen die aan het spelen waren, toen alles zwart werd. Toen ik mijn ogen opende, dacht ik dat ik blind was geworden. Ik kon niets zien. Ik kon hun stemmen niet meer horen. Ik controleerde of mijn vrouw nog leefde. Haar rug en benen waren gebroken, maar ze leefde. Dus ik zette het licht van mijn telefoon aan en probeerde de kinderen te vinden. Mijn driejarige dochter Julia riep naar me vanuit de puinhopen: ‘Baba, Baba, waar ben je?’ Ik droeg haar naar een veilige plek en ging toen terug voor mijn tweede zoon Kareem. Hij had ernstige hoofdtrauma. Hij was in een trance. Hij bleef zeggen: ‘Het spijt me Mama. Alsjeblieft, beschuldig me niet. Het spijt me.’ Toen ik ze naar het ziekenhuis bracht, weigerde ik mijn collega's hun verwondingen te laten behandelen. Ik deed het alleen. Ik deed het verband. Ik verwijderde de hechtingen. Ik wilde dat ze voelden: ‘Onze papa zorgt voor ons, misschien kan hij ons nog steeds beschermen. Misschien is hij nog steeds onze held.’ We doen het goed, denk ik. Mijn vrouw zit nu in een rolstoel; ze kan niet lopen. Dus ik ben ieders verzorger. De wonden van de kinderen genezen langzaam. Maar er is een groot probleem met hun hersenen. Ze kunnen niet goed eten, kunnen niet goed praten. Julia wordt nog steeds 's nachts wakker en schreeuwt. Elke keer als ze een raket hoort, begint ze te trillen en te huilen. Ik zei altijd tegen haar: ‘Maak je geen zorgen. Ze richten zich niet op ons.’ Het is een mythe die we allemaal in Gaza onze kinderen vertellen. Maar het werkt niet meer; ze weet dat het een leugen is. Ik probeer mezelf bij elkaar te houden, zodat ze me nog steeds als hun held kunnen zien. Maar nee, ik ben nu niet sterk. Ik ben zwak. Ik eet niet goed. Ik droeg vroeger betere kleren. Het gaat niet goed met me. Er is zoveel angst. Angst dat ze nooit zullen herstellen. Als er weer een aanval is, zelfs dichtbij ons, zullen ze hun verstand verliezen. Begrijp je me? En ik heb zoveel schuld, omdat ik de reden ben dat we zijn gebleven. We hadden een kans om Gaza te verlaten, een jaar geleden. Maar ik weigerde. Omdat ik van mijn mensen hou. Ik hou van mijn patiënten, dus koos ik ervoor om te blijven. Maar ik heb er spijt van. Mijn kinderen hadden het recht om hun leven te leven. Niet dit leven dat ik voor hen heb gekozen. Ik ben niet oké. Ik heb het niet goed gedaan met mijn kinderen. Ik heb ze niet gered of beschermd. We waren vroeger een mooie familie. Maar nu weet ik het niet meer.” ------------------------------------ Dr. Ahmed Seyam is een chirurg bij @MSF_USA. Zijn verhaal maakt deel uit van een serie die ik maak over het Palestijnse personeel van Artsen zonder Grenzen in Gaza.

“We hadden één kans om Gaza te verlaten, vroeg in de oorlog. Op dat moment was ons leven erg moeilijk geworden. We waren ontheemd. We gingen zitten en hadden een gezinsdiscussie, en de consensus in de familie was om niet te vertrekken. We hadden net gehoord dat ons huis nog stond, dus dachten we: ‘We zijn gelukkiger dan anderen.’ Een maand later werd de Philadelphi-corridor gesloten, en was de optie om te vertrekken uitgeput. Maar we dachten nog steeds dat we het wel zouden redden. We dachten dat de oorlog snel zou eindigen, zoals we nu denken, zoals we een jaar geleden dachten, zoals we twee jaar geleden dachten. En tenminste waren we samen. Onze familie is altijd extreem hecht geweest. Ik geef om mijn patiënten, ik geef om mijn vrienden, maar niet op de manier waarop ik om mijn familie geef. Vooral om mijn moeder. Iedereen zegt dat hun moeder een heilige is, maar zij was echt een heilige. Ze haatte niemand. Ze hield van iedereen. Toen ik een kind was, werkte ze als schooljuf, en haar school was naast de mijne, dus in de ochtenden liepen we samen naar school. Ik weet niet waarom ik me dit herinner, maar ze liep altijd tussen mij en de zon. Zodat ik in haar schaduw kon staan. Het is een simpele herinnering, maar het betekent veel voor mij. Ik was altijd het meest aan haar gehecht. Misschien voelt iedereen in onze familie hetzelfde, maar dit is mijn gevoel. Ik vertelde alleen voor haar grappen, zodat ze zou lachen. Ik specialiseerde me in geneeskunde alleen om haar gelukkig te maken. Ik was een veerkrachtige tiener. Ik wilde schrijver worden. Maar ze confronteerde me. Ze zei: ‘Het leven op aarde is een korte reis, en je moet mensen helpen. Omdat we in God geloven. En we geloven dat er meer is dan alleen dit leven.’ Alles, al hetgene wat ik heb gedaan, heb ik gedaan om haar te plezieren. En ik heb haar teleurgesteld. Ik heb haar teleurgesteld. Omdat het mijn beslissing was. Drie dagen voordat ze werd vermoord, evacueerde ik haar naar een veiligere plek. En die veiligere plek werd gebombardeerd.” -------------------- Dr. Mohammad Kullab is in 2019 afgestudeerd aan de Al Quds Universiteit als arts. Hij heeft gewerkt in het Nasser Ziekenhuis en het Europese Gaza Ziekenhuis. Bij het uitbreken van de oorlog was hij net teruggekeerd naar Gaza van een klinische stage in het VK met de bedoeling terug te keren. Zijn paspoort was in transit om gecertificeerd te worden toen het verloren ging in de actie en hij niet kon vertrekken. Hij voegde zich begin 2024 bij Artsen zonder Grenzen, waar hij nu als arts werkt. De taak van Dr. Kullab is om direct met patiënten om te gaan en hun zorg te coördineren met verschillende specialisten. Het verhaal van Dr. Kullab maakt deel uit van een serie met het Palestijnse personeel van @MSF_USA in Gaza. Ik zal deze verhalen de komende dagen delen.

“We hadden één kans om Gaza te verlaten, vroeg in de oorlog. Op dat moment was ons leven erg moeilijk geworden. We waren ontheemd. We gingen zitten en hadden een gezinsdiscussie, en de consensus in de familie was om niet te vertrekken. We hadden net gehoord dat ons huis nog stond, dus dachten we: ‘We zijn gelukkiger dan anderen.’ Een maand later werd de Philadelphi-corridor gesloten, en was de optie om te vertrekken uitgeput. Maar we dachten nog steeds dat we het wel zouden redden. We dachten dat de oorlog snel zou eindigen, zoals we nu denken, zoals we een jaar geleden dachten, zoals we twee jaar geleden dachten. En tenminste waren we samen. Onze familie is altijd extreem hecht geweest. Ik geef om mijn patiënten, ik geef om mijn vrienden, maar niet op de manier waarop ik om mijn familie geef. Vooral om mijn moeder. Iedereen zegt dat hun moeder een heilige is, maar zij was echt een heilige. Ze haatte niemand. Ze hield van iedereen. Toen ik een kind was, werkte ze als lerares, en haar school was naast de mijne, dus in de ochtenden liepen we samen naar school. Ik weet niet waarom ik me dit herinner, maar ze liep altijd tussen mij en de zon. Zodat ik in haar schaduw kon staan. Het is een simpele herinnering, maar het betekent veel voor mij. Ik was altijd het meest aan haar gehecht. Misschien voelt iedereen in onze familie hetzelfde, maar dit is mijn gevoel. Ik vertelde alleen voor haar grappen, zodat ze zou lachen. Ik specialiseerde me in geneeskunde alleen om haar gelukkig te maken. Ik was een veerkrachtige tiener. Ik wilde schrijver worden. Maar ze confronteerde me. Ze zei: ‘Het leven op aarde is een korte reis, en je moet mensen helpen. Omdat we in God geloven. En we geloven dat er meer is dan alleen dit leven.’ Alles, al hetgene wat ik heb gedaan, heb ik gedaan om haar te plezieren. En ik heb haar teleurgesteld. Ik heb haar teleurgesteld. Omdat het mijn beslissing was. Drie dagen voordat ze werd vermoord, evacueerde ik haar naar een veiligere plek. En die veiligere plek werd gebombardeerd.” (1/2) -------------------- Dr. Mohammad Kullab is in 2019 afgestudeerd aan de Al Quds Universiteit als arts. Hij heeft gewerkt in het Nasser Ziekenhuis en het Europese Gaza Ziekenhuis. Bij het uitbreken van de oorlog was hij net teruggekeerd naar Gaza van een klinische stage in het VK met de bedoeling om terug te keren. Zijn paspoort was in transit om gecertificeerd te worden toen het verloren ging in de actie en hij niet kon vertrekken. Hij voegde zich begin 2024 bij Artsen zonder Grenzen, waar hij nu als arts werkt. De taak van Dr. Kullab is om direct met patiënten om te gaan en hun zorg te coördineren met verschillende specialisten. Het verhaal van Dr. Kullab maakt deel uit van een serie met het Palestijnse personeel van @MSF_USA in Gaza. Ik zal deze verhalen de komende dagen delen.