De Federal Reserve heeft werkloosheid nooit dezelfde respect en aandacht gegeven als inflatie. Het dubbele mandaat van de Federal Reserve komt voort uit de Federal Reserve Act (zoals gewijzigd in 1977, gecodificeerd in 12 U.S.C. § 225a). Het Congres heeft de Fed opgedragen om het monetair beleid te voeren "om effectief de doelen van maximale werkgelegenheid, stabiele prijzen en gematigde langetermijnrentes te bevorderen." Ze hebben 'maximale werkgelegenheid' nooit als doel gebruikt, alleen als meetlat tegen hoeveel inflatie ze kunnen creëren. Ze beschouwen de schade die inflatie veroorzaakt als langdurig en permanent, en de schade die werkloosheid veroorzaakt als kortetermijn en tijdelijk. Maar zo is het niet voor de consument. Als je inflatie ervaart, betekent dat dat je de dingen die je wilt niet kunt kopen. Als je werkloosheid ervaart, betekent dat dat je de dingen die je nodig hebt niet kunt kopen. Werkloosheid veroorzaakt meetbare menselijke schade. Het verhoogt het risico op zelfmoord, verergert de geestelijke gezondheid en verkort de levensverwachting met meer dan een jaar. Gezinnen breken uit elkaar—kinderen van werkloze ouders laten slechtere schoolresultaten zien en ervaren meer stress. Criminaliteit stijgt wanneer werk verdwijnt. Dit zijn geen “tijdelijke” kosten; ze laten blijvende littekens achter. De elitistische commissie die beleid vaststelt, heeft deze uitkomsten nooit ervaren, dus onderschatten ze hun betekenis. De hiërarchie van zorgen van de Fed is op zijn kop. Inflatie ondermijnt comfort, maar werkloosheid vernietigt levens. Het Congres heeft de Fed een dubbel mandaat gegeven omdat beide belangrijk zijn. Door werkloosheid te beschouwen als een tijdelijke overlast terwijl ze zich obsessief bezighouden met inflatie, vervangt de Fed haar geïsoleerde wereldbeeld door de werkelijke kosten die gezinnen dragen. Totdat het monetair beleid werkgelegenheid respecteert als meer dan een statistische voetnoot, blijft het mandaat onvoltooid en betaalt het publiek de prijs.