Rezerwa Federalna nigdy nie traktowała bezrobocia z takim szacunkiem i uwagą jak inflację. Podwójny mandat Rezerwy Federalnej pochodzi z Ustawy o Rezerwie Federalnej (zmienionej w 1977 roku, skodyfikowanej w 12 U.S.C. § 225a). Kongres nakazał Fedowi prowadzenie polityki monetarnej „w celu skutecznego promowania celów maksymalnego zatrudnienia, stabilnych cen i umiarkowanych długoterminowych stóp procentowych.” Nigdy nie używali „maksymalnego zatrudnienia” jako celu, tylko jako miarę, w odniesieniu do tego, ile inflacji mogą stworzyć. Postrzegają szkody spowodowane inflacją jako długoterminowe i trwałe, a szkody spowodowane bezrobociem jako krótkoterminowe i tymczasowe. Ale dla konsumenta to nie jest tak. Jeśli doświadczasz inflacji, oznacza to, że nie możesz kupić rzeczy, których chcesz. Jeśli doświadczasz bezrobocia, oznacza to, że nie możesz kupić rzeczy, których potrzebujesz. Bezrobocie powoduje wymierne ludzkie szkody. Zwiększa ryzyko samobójstw, pogarsza zdrowie psychiczne i skraca oczekiwaną długość życia o ponad rok. Rodziny się rozpadają — dzieci bezrobotnych rodziców osiągają gorsze wyniki w szkole i odczuwają większy stres. Przestępczość wzrasta, gdy praca znika. To nie są „tymczasowe” koszty; pozostawiają trwałe blizny. Elitarny komitet, który ustala politykę, nigdy nie doświadczył tych skutków, więc nie docenia ich znaczenia. Hierarchia zmartwień Fedu jest odwrócona. Inflacja eroduje komfort, ale bezrobocie niszczy życie. Kongres dał Fedowi podwójny mandat, ponieważ oba są ważne. Traktując bezrobocie jako tymczasową niedogodność, obsesyjnie koncentrując się na inflacji, Fed zastępuje swoje odizolowane spojrzenie na świat rzeczywistymi kosztami ponoszonymi przez rodziny. Dopóki polityka monetarna nie będzie szanować zatrudnienia jako czegoś więcej niż statystycznej przypiski, mandat pozostanie niewypełniony, a społeczeństwo zapłaci cenę.