de oude somatische wetenschappers waren echt op iets belangrijks gekomen nu is deze onderzoekslijn grotendeels verwaterd, en de huidige beoefenaars zijn geen wetenschappers alexander en feldenkrais wijzen erop dat onze gewoonten van bewustzijn onze lichamen veel meer dicteerden dan bijvoorbeeld passieve kracht. neuroplasticiteit werd pas rond de jaren 2000 mainstream (rond de tijd van norman doidge's 'The Brain That Changes Itself'), maar alexander en feldenkrais hadden hun eigen termen geïntroduceerd rolf introduceerde het belang van fascia, en haar student tom myers (de man die anatomy trains maakte) is de reden dat je elke andere fysiotherapeut nu over fasciale release hoort praten. allemaal zagen ze dat we geen brein met een lichaam waren, maar een geheel organisme, waarvan onze actieve geest slechts één deel was. er is een filosofische en sociale reden waarom ik denk dat hun bevindingen *nog steeds* niet echt zijn doorgedrongen tot de mainstream wetenschap/praktijk. de filosofische reden is dat we nog steeds grotendeels in dit paradigma van biomechanische reductie zijn. als je de fenomenen niet in termen van moleculen kunt verwoorden, dan is het niet 'echt' — niemand gelooft dit diep van binnen als je hen onder druk zet, maar wetenschappelijke instellingen gedragen zich alsof dit waar is. de sociologische reden is dat alexander, rolf en feldenkrais al hun meest invloedrijke werk buiten de academie hebben gedaan. feldenkrais keerde zich af van zijn formele natuurkundig onderzoek om het lichaam te bestuderen. rolf stopte haar werk in de biochemie om op eigen houtje structurele integratie na te streven. ze waren buiten de academie, en werden dus grotendeels door de academie gemeden. hoewel hun nalatenschap immens is en duizenden beoefenaars door hen zijn beïnvloed, heb ik nog steeds het gevoel dat vrijwel niemand echt de verantwoordelijkheid heeft genomen en hun vragen diepgaand heeft onderzocht. dat is ook een deel van de reden waarom ik zo enthousiast ben over actieve inferentie en @drmichaellevin's bio-elektriciteit, wat een meer technische basis kan bieden voor veel van de intuïtie die voor somatische wetenschap duidelijk werd.