starsi naukowcy somatyczni naprawdę byli na tropie czegoś ważnego teraz ta dziedzina badań w dużej mierze wygasła, a dzisiejsi praktycy nie są naukowcami alexander i feldenkrais wskazują, że nasze nawyki świadomości dyktowały nasze ciała znacznie bardziej niż np. pasywna siła. neuroplastyczność stała się popularna dopiero około lat 2000 (w okolicach wydania książki normana doidge'a 'Mózg, który zmienia się sam'), ale alexander i feldenkrais wprowadzili własne terminy rolf wprowadziła znaczenie powięzi, a jej uczeń tom myers (facet, który stworzył anatomy trains) jest powodem, dla którego teraz każdy drugi fizjoterapeuta mówi o uwalnianiu powięzi. wszyscy oni dostrzegli, że nie jesteśmy mózgiem z ciałem, ale całością organizmu, z których nasz aktywny umysł jest tylko jedną częścią. myślę, że jest filozoficzny i społeczny powód, dla którego ich odkrycia *wciąż* nie przeniknęły naprawdę do głównego nurtu nauki/praktyki. powód filozoficzny polega na tym, że wciąż w dużej mierze funkcjonujemy w paradygmacie biomechanicznego redukcjonizmu. jeśli nie możesz ująć zjawisk w kategoriach cząsteczek, to nie jest 'prawdziwe' — nikt, gdy jest naciskany, naprawdę w to głęboko nie wierzy, ale instytucje naukowe zachowują się, jakby to było prawdą. powód socjologiczny jest taki, że alexander, rolf i feldenkrais wszyscy wykonali swoją najbardziej wpływową pracę poza akademią. feldenkrais odwrócił się od swoich formalnych badań fizycznych, aby badać ciało. rolf przerwała swoją pracę w biochemii, aby samodzielnie zająć się integracją strukturalną. byli poza akademią, a więc w dużej mierze odrzuceni przez akademię. choć ich dziedzictwo jest ogromne, a tysiące praktyków zostało przez nich wpłyniętych, wciąż mam wrażenie, że zasadniczo nikt naprawdę nie podjął się kontynuacji ich pytań w głębszy sposób dlatego częściowo tak bardzo ekscytuje mnie aktywne wnioskowanie i bioelektryczność @drmichaellevin, które mogą dostarczyć bardziej technicznej podstawy dla wielu intuicji, które stały się oczywiste dla nauki somatycznej.