Het probleem van de politieke echo-kamer is geen probleem van de rechtse kant. Voordat @elonmusk Twitter kocht, creëerden mensen aan de rechterkant alternatieve sociale mediaplatforms uit noodzaak, omdat ze werden verbannen van de mainstream platforms. Nadat Elon Twitter kocht, creëerden mensen aan de linkerkant alternatieve platforms, niet omdat ze werden verbannen, maar omdat ze niet wilden omgaan met mensen aan de rechterkant. Ze verlieten Twitter vrijwillig. Deze mindset die zo intolerant is tegenover tegenstrijdige standpunten dat het zijn eigen echo-kamer opbouwt, leidt tot een extremistische doodsspiraal. Gevaarlijke leugens prolifereren en worden overdreven, wat extreme angst en paniek voedt, wat op zijn beurt toestemmingstructuren voor geweld creëert. Velen aan de linkerkant geven hun extremisme de schuld van het extremisme aan de rechterkant. Maar ze geloven alleen dat de rechterkant zo extreem is vanwege de echo-kamers die ze hebben gecreëerd en waar ze zich vrijwillig in hebben opgesloten. Rechtse echo-kamers zijn ook een probleem, maar ze bestaan alleen vanwege de intolerantie van de linkerkant. We dachten dat het maken van Twitter tot een waar ideeënmarktplaats het echo-kamerprobleem zou oplossen. Dat deed het niet, omdat de ene kant actief zelf-isoleert. Ik weet niet zeker hoe dit op te lossen. Heb je gedachten?

Candace Owens heeft de kunst meesterlijk beheerst: "Kop ik win; munt jij verliest." Haar platform is zo groot dat mensen zich gedwongen voelen om te reageren op haar leugens en smaad om de waarheid recht te zetten en hun naam te zuiveren. Maar op het moment dat ze reageren, escaleert ze, waardoor de controverse echt lijkt en er nog meer aandacht op wordt gevestigd. Als haar doelwitten stil blijven, kadert ze dat als een impliciete bekentenis van schuld en bewijs, volgens haar, dat ze iets te verbergen moeten hebben. Die stilte moedigt haar ook aan om nieuwe leugens uit te vinden en de karaktermoord te intensiveren, wetende dat het ofwel onbeantwoord zal blijven (wat opnieuw schuld impliceert) of eindelijk een reactie zal uitlokken (die ze kan omzetten in meer conflict en aandacht). De cyclus is bijna onmogelijk te doorbreken. Een massale, gecoördineerde poging om haar te negeren zou in theorie kunnen werken, maar in de praktijk zal het nooit gebeuren. Mensen zullen zich altijd gedwongen voelen om zichzelf te verdedigen, en de massa's zijn onmogelijk te coördineren. Dat laat rechtszaken als enige optie over, maar zelfs dan zal ze ze omzetten in meer aandacht door juridische stappen voor te stellen als bewijs dat ze een onverschrokken waarheidsverteller is die het establishment wanhopig wil doen zwijgen. Voor rechtszaken om effectief te zijn, zouden lastervonnissen haar VEEL meer moeten kosten dan de aandacht en inkomsten die haar tactieken genereren. Anders beschouwt ze boetes gewoon als een normale bedrijfskosten en blijft ze de cyclus herhalen. Maar aangezien lasterzaken berucht moeilijk te winnen zijn in de Verenigde Staten, zullen weinigen het proberen, en nog minder zullen slagen. Hoe dan ook, dat is haar walgelijke businessmodel.

Charlie Kirk die debatteert met studenten op universiteitscampussen is eigenlijk een goede zaak. Het is geen laagdrempelige stunt. Voor veel studenten is het de eerste keer dat ze worden blootgesteld aan een ander standpunt. Sommigen realiseren zich zelfs niet dat er een debat te voeren is over bepaalde onderwerpen totdat ze ermee geconfronteerd worden. Viral clips van studenten die struikelen over hun antwoorden of moeite hebben om hun standpunten te rechtvaardigen, dienen een goed doel: ze dwingen anderen om zorgvuldiger na te denken en hun argumenten te verfijnen om te voorkomen dat ze even mis/informeren lijken als ze ooit met een vergelijkbare vraag worden geconfronteerd. Hoe meer mensen worden blootgesteld aan dergelijke clips, hoe beter. Universiteitsstudenten zijn geen kinderen; het zijn volwassenen die kunnen stemmen. Ze zouden uitgedaagd moeten worden om zich bezig te houden met meer ideeën en perspectieven, vooral omdat zoveel professoren die plicht hebben verlaten. En laten we eerlijk zijn, een universiteitsstudent een vraag stellen zoals "Wat is een vrouw?" is geen goedkope "gotcha"-vraag. Het is schokkend genoeg een van de bepalende vragen van onze tijd geworden. Een lid van het Hooggerechtshof kon het beroemdelijk niet beantwoorden. De meeste linkse politici en politieke commentatoren zien er net zo dom uit als een student met paarse haren wanneer ze ermee geconfronteerd worden, waarschijnlijk omdat ze nooit iemand zoals Charlie Kirk op de campus hebben gehad die hen dwong om erover na te denken toen ze jonger waren.