Wat ik in veel gesprekken zie, is een obsessie met welke strategie te gebruiken ten koste van hoe we strategieën in de eerste plaats ontdekken en beoordelen. Rechtstreeks in de mechanica duiken is niet verkeerd, maar het slaat de basis over: het definiëren van een herhaalbaar onderzoeksproces, het stellen van criteria voor bewijs en beslissen hoe we onze eigen ideeën zullen weerleggen. Zonder die structuur eindigen mensen met "strategie verzamelen", achter elk patroon aan dat de afgelopen zeven keer vijf keer leek te werken en het als een voordeel verklaren; dan volgen ze het totdat ze vier opeenvolgende verliezen met een slechte positie grootte tegenkomen, en gooien het weg voor de volgende "strategie" om door de brander te gooien. De kloof is geen andere indicator of opstelling; het is een gedisciplineerde pijplijn. Denk aan hypothese → gegevenshygiëne → backtestontwerp → validatie buiten de steekproef → stresstests, enz. Wanneer handelaren hun aandacht opnieuw op het proces richten, vermindert de chaos. Je stopt met vragen "Welke strategie moet ik verhandelen?" en begint te vragen "Wat zou me overtuigen dat dit idee werkt, en hoe weet ik wanneer het niet werkt?". Een les die ik blijf herleren, is dat het stellen van de juiste vragen veel waardevoller is dan antwoorden hebben op de verkeerde; en dat is hier zeker het geval. Beter om de juiste vraag zonder antwoord te hebben dan de verkeerde vraag met een klaar antwoord.